Mediameiske’s Weblog

Gisteren een huisje bezocht dat mogelijk in aanmerking komt om binnenkort onderdak te bieden aan mezelf en m’n blonde vierpoter. “95.000 euro en zo goed als instapklaar”, aldus de website. Aan de buitenkant leek het een lieflijk, klein huisje temidden het West-Vlaamse platteland en toch vlakbij de grote invalsweg naar m’n werk. Te mooi om waar te zijn dus. En toen de mevrouw van het immokantoor me de woonkamer toonde leek er nog niets aan de hand. “Een beetje klein en een laag plafond”, dacht ik nog. Maar daar viel nog mee te leven. Maar toen bleek dat de keuken geen ramen bevatte, idem dito voor de badkamer (die uit niet meer bestond dan een toilet en de voorzieningen om een douche aan te sluiten). Achter het huisje stond nog een hele reeks bouwwerken waardoor de achtertuin voor drie vierden omsloten was. De vierde kant werd gevormd door lelijke platen die de tuin van de buur afschermden. Maar het ergste was de bovenslaapkamer met een zo’n steile trap dat ik iedere ochtend het gevoel zou hebben af te dalen in een mijnschacht. “Er valt iets van te maken”, zeiden m’n ouders en ik tegen de mevrouw van het immokantoor. Maar eigenlijk wilden we liefst zeggen: ”In het beste geval blijven de vier buitenmuren recht, maar tegen dat wij er mee klaar zijn is heel die handel platgegooid…”

Verder blijven zoeken dus…